Tuesday, September 11, 2012

ජීවිතය දුටිමි...!



සියගණන් මිනිසුන් මැද...දුටිමි.....

එකීනෙක පැටලී ජීවිතය සොයා යන...

විසල් හදවතක් තියන...ඇස් දෙකක් නැති...අත් දෙකක්....

නෙත් අගට කදුලක් උනා ආවා...එත් නුඹේ මුව...මල් පිපුණ හිනාවක්...





දුම්'රිය පළේදී මගේ නෙත් ඉමට හසුවූ, සුදු සැරයටියෙන් ජීවිතය සොයා ගිය...

***ඇය සහ ඔහු වෙනුවෙන්..-***



(2010 මුල් සටහන සැප්තැම්බර් 26 මූණු පොතෙන් )

සද නැති නම් අහසේ ගණදුර දුරු වේද..!

2010 ඔක්තෝබර් 27 මූණු පොතේ පළ කරපු සටහනක් තමයි මේ කවිකාරිට දෙන්න යන්නේ...
එදා ජීවිතේ හමුවුණු සෙනෙහෙබර මිතුරු හිත් වෙනුවෙන් දරාගන්න බැරි සෙනෙහසින් තමයි මේක අකුරු වුණේ..
අද කාලය ගත වෙලා...මිතුරුකම එක්කම ඉටත් එහා ගිය නමක් දෙන්න බැරි බැඳිමක් වෙනුවෙන් අද මේ පද පෙළ අවකාශෙට එක්කාසු වේවි...
සත්තයි...එක දවසක් ඒවි ජීවිතේ ගන්නෙ නැතුව දෙන්න තරමට හිත පරිත්‍යාගශීලීවෙන..
ඒක ගැළපෙන නමක් ඔයාලම යෝජනා කරන්න...
දැන් කා එක්කවත් සටනක් නෑ...
හිනා වෙවී..
හඬ හඬා.... කියන්නම්....
"ජීවිතේ සුන්දරයි නුඹ නිසා...."
ඉඳින් පොඩ්ඩක් හිනා වෙන්න දකින්න ආසයි සැනසෙන්න...!


සoසාර උරුවට වෙන්නැති....හමුවුනේ මෙලෙස අප...
සිනා මල් සෙනේ මල් ඔබ ගෙනා මගෙ ලොවට....
අඩන්නට උරහිස දුන්නේ නුඹ....
"ජීවිතේ සොදුරු ගීයක්මැයි".....කදුළු පිසලුවේ ඔබ....
තව ගොඩක් දුර යන්න තියෙනවා....
සදාකල් ළග ඉන්න...ඔය හයිය දෙන්න මට....
සිනා මල් පිපෙයි...කදුළු මිටියාවතට..
යන්න එන්න ජීවිතේ.....
හරි සතුටක් සැනසීමක්
නුඹ... නුඹේ ලෙන්ගතුකම...ආදරය
මහමෙරක් තරම් වටිනවා මට!!!!




සද නැති නම් අහසේ ගණදුර දුරු වේද..

මල් නැති නම් තුරුහිස මෙතරම් හැඩ වේද..

ගo දිය නැති නම් ගoගාවක් බිහිවේද..

නුඹ නැති නම් මගෙ ලොව අද සුන්දර වේද

නිහඬව බලාගෙන ඉන්න...!

ජීවිතේ කියන්නේ නිහඬව බලාගෙන ඉන්න එක කියලා...
මහ හුඟක් කියෝපු කෙනෙක් දවසක කියාවි...
ඒක හරි සැනසීමක්...
හැමදේම අත්තිවාරම් බැඳ බැඳ ගොඩනගන්න බැරි වෙයි...
පොඩි එකෙක් වගේ චුට්ටක් හිනා වෙන්න...
ඒ කියන්නේ...
අහුවෙන වෙන වෙන දේ....පොඩි කරලා විසික් කරලා දානවා කියන එක නෙවේයි...
ලොකු දේවල් වලින් හෙම්බත් වෙච්ච හිත් පොඩියට හීන් සැනසීමක් දෙනවා කියන එක
පොඩි එකෙක් වගේ හිනා වෙලා...
පොඩි එකෙක් වගේ අඬලා...
හෙට දවස දිහා බලාගෙන ඉමු...
අළුත් ඉරක් පායගෙන ඒවි...!

Wednesday, September 5, 2012

සිහින මතක සේයා...!


නොකිව් කවි...!



නෙතු කෙවෙණි යට උණු කඳුළු එක්කාසු වෙලා...
උල්පතක් වගේ රැස්පොදි කනකොට...
තද කරලා ඇස් වහා ගන්නම්ද මම....
එතකොට දෑස් අග්ගිස්සෙන්
උණු කඳුළු ගලාගෙන යයි....

අඬන්නෙ මොකටද...??
මන් ගාව කඳුළු තියෙන හින්දා....
පපුවට දැනුණු දේ වෙනුවෙන් ගලාගෙන යන්නෙ නැති ඒ කඳුළු මොකටද....

මුවඟින් පිට කරගන්න බැරි වුණු වචන කඳුළු වෙලා ගලා ගියාදෙන්....
කැතවෙයි ඔයා...
කැත වුණාවේ....

හිතේ හයියක් නැති...
මෙලෝ හසරක් තේරෙන්නැති දේකට ලස්සනක් මොකටද....

නින්ද එන්නැතුවම තද කරලා වහ ගන්න ඇස් ආයෙමත් උදේ පාන්දරට අරිනකොට
තෙත් වෙලා දිය වෙලා වැක්කෙරෙයි...
මේ මොන අරුමයක්ද.....

තාම නොවැටහෙන කඳුලැල්ලේ කතාව....
නොකිව් වදන් කවි කරලා පපුවට තද කරන් නුඹ යනතුරු බලාගෙන ඉන්නද මම....
එහෙම නැති නම්....
මුලු ලොවම නතර වුනාවේ....
කෑ ගහලා කියන්නද මම....

කඳුළු පොඩ්ඩක් නතර වෙලා කියාදෙනවාද මට...
සෙනෙහෙ සිත අතරමන් වෙලා....!







Monday, September 3, 2012

තරුවකින් පාර අසාගෙන....!

ජීවිතේ කියන්නේ අරුමයක්...ඒක කවිකාරිගේ සුපුරුදු ප්‍රියතම වදන් පෙළ නේ...
ඒ වුනට් හැමදාම හැම මොහොතකම අරුම ගෙනෙන මේ ජීව්තේ නම් වෙලාවකට දරා ගන්නේ කොහොමද කියලත් කවිකාරිට සිතුණා...

අපි මිනිස්සු නේ.....
ඒ කියන්නේ "මන උස්" කියන එකළු.හ්ම්ම්ම්ම්
එහෙව් මන උස් වෙච්ච සත්තු ජාතියක් වෙච්ච නිසා.....ජීව්තේ ඇදගෙන යන්න මොනතරම් නම් දේවල් අපි නිර්මාණය කරගෙන තියෙනවද....
එහෙව් නිර්මාණ අතරේ තැලෙන්නේ පොඩි වෙන්නේ නැතිව ජීවිත ගමන යන එක සත්තමයි....නුඹ මම බොහොම දස්සයෝ වෙන්න ඕනා...

ජීවිතේ හරි පරිස්සමෙන් බොහොම කල්පනාවෙන් අඩි තිය තියා යන ගමනෙදි විශ්වාස ඇදහිලි කියන මාතෘකාව ගාව කවිකාරිත් හිරවුණා ජීවිතේ....
ඒක නිකන් හරියට වැටෙන්න බය නිසා නෙවේ...වැටුනොත් රිදෙනවා කියලා දන්න නිසා හෙමි හෙමින් අඩි තිය තිය ගිය කෙනෙක් අඳුරේ හිර වුනා වගේ...
දැන් පැටලෙව්වා ඇති නේද....කෙලින්ම මාතෘකාවට බහිමු...

"කේන්දරේ.....නක්ෂත්‍රය"

මේ ඇදහිල්ල විශ්වාසය කරළියට එන්නේ ගොඩක් වෙලාවට විවාහය කියන මාතෘකාවෙදි නේ....
එහෙමත් නැති නම් මිනිස්සු තමන්ට කරදරයක් වෙච්ච වෙලාවට පිහිට පතන ක්‍රමයක්.එක්තරා විදියකට හිත හදා ගන්න කරන දෙයක් ද මන්දා...
මේ සිතිවිලි අස්සේ කවිකාරි හිර වුනා....
මොකද පවුලෙන් එන ශිල්පයක් විදිහට ඒ ගැන යම් තාක් දුරකට හදාරන්න කවිකාරිටත් ඉඩක් ලැබුණු නිසා....
සමහර දෙවල් නම් අරුමැසි තමයි...
දන්න කියන අයගේ කේන්දර අරන් දන්න කියන ගති ගුණ එක්ක බලනකොට...
"කොහෙන්ද මේක පටන් ගත්තේ තාත්තේ...??" කවිකාරි පැනයක් නැගුවා.

"කාලාන්තරයක් තිස්සේ මිනිස්සු අධ්‍යනය කරලා මනුස්ස ගතිගුණ එක්ක සසදලා නිර්මාණය කරපු දේවල් තමයි....
එල්ලිලා ඒ පස්සේ යන්න නෙවෙයි තියෙන්නේ....යන ගමනට එළියක් ගන්න..."
තාත්තා එහෙම කිව්වා.

සෙනෙහස කියන හැඟීම හිතට එන්නේ....ජීවිතේට ගොඩ වදින්නේ නැකත් බලලා කේන්දර බලලා නොවේ නේ...
මම දන්නෑ තමයි....
පොරොන්දම් ගැලපෙන්නෑළු.

මොකක්ද ඇත්ත....??
ඉගෙන ගන්න..යමක් කමක් තෙරෙන කෙනෙක් හැටියට හිත පැටලුණා....
තාරකාව මට හරි පාර කියා දෙනකම් මම බලාගෙන ඉන්න ඕනාද....
නැතිනම් මගේ ජීවිතේ පාර හදා ගන්න ඕනා මම ද...??
හිත ලෙඩ වෙලා....

අන්තිමට...

"තනි තරුවේ....ඔබත් ඔතන ඔහොම ඉන්න...
මමත් මෙතන මෙහෙම ඉන්නවා කියලා...."

සමුගෙන යමුද....

මෙහෙන් මයෙ අප්පච්චී...එහෙන් නුඹේ අම්මා....
දරුදුක එක්ක සෙනෙහස අහසේ තරු අතර හිර වෙලා...
මම නිසා නුඹට විපත්ලු....නුඹ නිසා මට විපත්ලු...
සෙනෙහෙ විතරක් ඇද්ද නුඹට මට දරු පල නෑලු....
හිනාවෙන්නද අඬන්නද දන්නැති ඇස් අන්තිමට උපහාසෙන් හිනා වුනා....

කොහේ යන්නද කියලා හිතා ගන්න බැරුව අන්තිමට සෙනෙහෙ හිස් ආකාසෙ තරු වලට බාර කලා...
තරු කොහේ කොහොම අරන් යයිද මන්දා....
එහෙව් ගමනෙදි ඉතින් ආයේ හමුවෙයිද නැද්ද කියලා අහන්නෙ නෑ මම නම් ආයේ...!

හැබැයි යමක් කමක් දන්න කියන හිත මෙහෙම කියනවා...

"මිනිස්සු තමන්ගේ අනාගතය ගැන මොන විද්‍යාවකින්වත් දැන නොගන්නවා නම් හොඳයි...
මොකද එතකොට එන හැම ප්‍රශ්නෙකටම...හැම දේකටම මූණ දෙන එහෙම මූණ දීලම ජීවිතේ තේරුම් ගන්න පුළුවන් වෙන නිසා....!"

දැන් දන්නව මම...

"වැටෙන්නැතුව යන්න අමාරුයි...
ලස්සනම දේ මොනවම හරි වෙලා වැටුනොත්..ආයෙමත් නැගිටලා ඉස්සර වගේම යන්න කකුල ඉස්සර කරගන්න පුලුවන් කමක් තියෙන එක...."

තාරකාව ඔබම මට කියා දෙන්න ඕනා..දවසක....

හොඳ මිනිස්සුන්ට වරදින්නෑ කියලා
ඒ දවස එනකම්....මග බලගෙන ඉන්නවා මම....!


i choose my way

දුක පිපුණු නිම්නයේ හීන මල් පොට්ටු අද...
හිනා මල් ගොඩක් වී බලා ඉමු පිපෙයි හෙට...
දුක හිතුණ ඇස් වලින් අද ගැලුව කඳුළු කැට...
ගෙන ඒවි සිහිලසක්..හුඟක් හොඳ පපුවකට....

කඳුළු කැට සුසුම වැල් සිනාවයි ජීවිතේ...
දුක තියා ඇවිද යමු සිනා නිම්නය දිගේ....!