ඔහු හිනැහුනා.
"අතාරින්න...අතාරින්න..." ඒත් මාව තවත් ඒ අත් වලට හිරවුණා විතරයි.
ඔහු මගේ ඇස් වලට එබුණා.
දඟලලා වැඩක් නැති තැන මම නතර වුණා.
"ඔයා මගෙ හොඳම යාලුවා...ඒ වගේම මගේ ආදරේ...ඔයා ඒක දන්නවා..ඒත් දන්නෑ වගේ ඉන්නවා..මඟ අරිනවා..රඟපානව..." ඔහු කියාගෙන කියාගෙන ගියා.
"මං බලාන් හිටියා..අවුරුදු ගාණක්..තවත් බෑ....I know I know you also love me..!"
"අහස් අහස් මාව අත අරින්න...මොනවද මෝඩයෝ මේ කරන්නේ..."
මං දැඟලුවා.
"කියන්න කියන්න..." ඔහු මාව අල්ලලා හෙලෙව්වා...
"ගොඩ කාලෙකට පස්සෙ අද මගෙ ඉස්සරහට ආවේ...අද මට කියලාම යන්න.."
ඔහු මගේ මූණ ලඟට නැමුණා...
"මාව ජීවත් කරනවද...නැතිනම් මර මරා තියා ගන්නවද කියලා..."
ඔහුගේ හුස්මක් ඇවිත් මූණට වැදුනා...ඒ එක්කම ඔහු මාව අත ඇරියා.අත ඇරලා බිම හිඳ ගත්තා.
මට කරන්න දෙයක් නැතිව මම එහෙමම බලා උන්නා..
"ඇයි මට මෙහෙම කරන්නේ.."මට ඇහුනේ කෙඳිරිලි හඬක්.
මට තවත් දරා ගන්න පුළුවන් කමක් තිබ්බෙ නෑ.මට ඉකිගැහුනා.කඳුළු ඇස් අස්සෙන් හෝ ගාලා එලියට පැන්නා.
මං අත දෙකෙන් මූණ වහගෙන අඬන්න පටන් ගත්තා.
"හිරූ...හිරුදිනී....ඇයි මේ.."
ඔහු මාව අල්ලලා තුරුළු කර ගත්තා.
මං ඒ උරහිසට හේත්තු වෙලා කොච්චර වෙලා අඬන්න ඇද්ද...මට කල්පනාවක් තිබ්බෙ නෑ..
අඬලා අඬලා මහන්සියට මං නැවතෙද්දී ඔහු මාව බිම ඉන්දවෙව්වා.
එයාගේ ලේන්සුව අරන් මගෙ මූණ පිහ දැම්මා.
මං වෙව්ල් වෙව්ල එහෙමම හිටියා.ඔහුත් මා ලඟට වෙලා එහෙමම ඉඳගෙන උන්නා.
නිහඬතාව බින්ඳෙත් ඔහුමයි.
"ඔයා දන්නවද දැන් ඔයා මොන වගේද කියලා??
හරියට රතු පාට ඉදුණු ජම්බු ගෙඩියක් වගෙයි."
ඇත්තමයි..ඔහු ඒ කියපු තාලෙට මට හිනාගියා.
"ඔය දැන් හිනාවෙනවා..!
මටයි දැන් පිස්සු හැදෙන්නේ..
හිරූ අනේ මං දැන් මොකද කරන්නේ...
ඇයි ඔයා අඬන්නේ...අඬන්න ඕනා මං නේද..."
ඔහු අත් දෙකින් ඔළුව බදා ගත්තා.
තවත් බලා ඉන්න මට බෑ.
මං ඔහුට ලන් වුනා.ලන් වෙලා ඒ අත් දෙක අයින් කලා.
"ඔයාට අලුතින් හැදෙන්න දෙයක් නෑ...
කොහොමත් පිස්සු තමයි.."
මං කිව්වා.ඔහු මගේ ඇස් දිහා බලාගෙන උන්නා.මං ඒ ලස්සන ඇස් වලට හිනාවුණා.
"මට මොකද කරන්න කියන්නේ..?"
"මට හා කියන්න...එච්චරමයි ඕනේ..ඉතුරුටික මම බලා ගන්නම්.."
මං ආයෙත් අනිත් පැත්ත හැරිලා ඉඳ ගත්තා.සීතල මුහුදු සුලඟක් හමාගෙන ආවා.
තවත් මෙහෙම ඉන්න බෑ..මේ තනි ජීවිතේ...
දැන් කොහොමටවත් මේ හිත මට අයිති නැති නිසා..
"හා:..." මම මිමුණුවා.
"මොකක්ද.." ඔහු උනන්දුවෙන් කෙලින් වුනා.මට දඟ හිතුණා.
"මාව අරන් යන්න.."
"yess..!." ඔහු වැල්ලට අතින් ගැහුවා.ඒත් එක්කම මාව ලඟට ඇදලා අරන් තුරුළු කර ගත්තා.
මේ නළල මත උණුසුම් හාදුවක් සිත්තමු වුණා.ඒත් එක්කම මගේ මූණ දිගේ සීතලක් ගලාගෙන ගියා...
සීතල කඳුළු කැටයක්...!
"අහස්..මහත්තයෝ..ඇයි මේ.."
"මේ සතුටු කඳුළු හිරූ...මට දරාගන්න බෑ..ඔයා ඔයා මේ දඩබ්බර ලස්සන පණ්ඩ්සිට කෙල්ල දැන් මගේ..." මාව වෙව්ලලා ගියා.මම ඒ අත තදකරලා අල්ලා ගත්තා.
"ඒ වගේම..මේ දඩබ්බර හිතුවක්කාර පිස්සු ලස්සන මහත්තයා...
මං හරි කැමති...මට වෙනස් කරලා හදලා ගන්න ඕනා වුණ මහත්තයාත් මං ලඟ..." මං මිමිණුවා.
"මං කොයිතරම් මඟ ඇරියත්...හැමදාමත් මං ආදරේ වුණේ ඔයාට විතරයි මහත්තයෝ.." මං ඇස් වලට එබුණා.
"දැන් මට මොකවත් කරගන්න බෑ.. මාව බලා ගන්න.."
"හා" හැමදාමත්..මගෙ මුළු ජීවිතේම..!"
අවුරුදු ගාණක යාළුකම...හිත අස්සේ හංඟන් උන්නු ආදරයක් එදා ඒ විදියට මූදු වෙරළේ සටහන් වුණා...!
නිල් නෙතු තෙමුණා..
මල් වැසි වැටුණා...
ඔය නෙතු අද්දර මල් හසරැල් රැඳි පින්බර හද මළුවේ..
මිණි පහන මමද සිතුණා...
දිගු දෑඟිලි මැද
මා අත පටලා..
පියමං කල ළබැඳේ..
මුළු සසර ඔබම වේවා...!
-නිමි-
